Tijdschrift voor Slavische Literatuur

Natuur is voor tevredenen en legen.
En dan: wat is natuur nog in dit land?
Een stukje bos, ter grootte van een krant,
Een heuvel met wat villaatjes ertegen.

Geef mij de grauwe, stedelijke wegen,
De’ in kaden vastgeklonken waterkant,
De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand
Door zolderramen, langs de lucht bewegen.

Alles is veel voor wie niet veel verwacht.
Het leven houdt zijn wonderen verborgen,
Tot het ze, opeens, toont in hun hoge staat.

Dit heb ik bij mijzelven overdacht,
Verregend, op een miezerige morgen,
Domweg gelukkig, in de Dapperstraat.

Природа для пустых или довольных.
Что, собственно, природа в сей стране?
Газете равный по величине
Клок леса, пара вилл напротив склона.

Мне дайте лучше городскую серость
Дорог и набережных с бьющейся водой,
И облаков, плывущих чередой,
В чердачных рамах отражаясь, прелесть.

Всё много для того, кто многого не ждал.
Жизнь чудеса свои до времени скрывает
И вдруг, их в высшем виде представляет.

Всё это я себе соображал,
Промокнув утром серым и дождливым
На Дапперстраат, до глупости счастливый.

Denkend aan Holland
zie ik brede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hoge pluimen
aan de einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een groots verband.
de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.

О, Нидерланды,
вижу, как реки
медленной ширью
воды стремят,
до горизонта,
будто навеки,
стройной шеренгой
деревья стоят;
в великолепии
зелени пышной
прячутся фермы
вдали и вблизи,
рощи, деревни,
башни и крыши,
церкви и вязы
в высокой связи.
в небе нависшем
сонмы туманов,
солнца, сокрытого
в тучах, следы
и повсеместно
глас океанов,
вечный и грозный
ропот воды.

In dit met boeken volgestouwd vertrek
heb ik steeds minder anderen van node,
met al mijn aan de dood ontstegen doden
iedere nacht stilzwijgend in gesprek.

Bij wie is wat ik lief heb nog in trek?
Het meeste is al eeuwen uit de mode.
Van wat ik deed, uit nood of om den brode
rest enkel de grandeur van het echec.

Maar ook al bood het leven nog zo veel
waar ik mijn tanden op heb stukgebeten,
éen regel en de wereld raakt vergeten,

éen rijm en het verscheurd heelal wordt heel:
alleen achter mijn schrijftafel gezeten
heb ik opnieuw aan heel de schepping deel.

В сём помещении, безмерно полном книг,
всё менее мне надобны другие,
я с мёртвыми, что в вечности живые,
в ночи безмолвно говорить привык.

Всё что мне дорого, кого влечёт?
Уж многое века ушло из моды.
От моих дел на нужды, хлеб за годы
остался лишь в величии просчёт.

Пусть жизнью было многое дано
на чём ломать мне зубы приходилось,
одна строка – и в мире всё забылось,

лишь рифма – и вселенная в одно
из розненных частей соединилась:
вновь сотворяю мир я за бюро.

Soms loopt er door een drukke straat
ineens een oude kameraad
of reisgenoot.
Je weet zodra je hem begroet:
het kan niet dat ik hem ontmoet,
want hij is dood.

Eerst ben je nog een tijd verbaasd
omdat die levende toch haast
die dode was.
Heb je de zaak dan afgedaan,
dan komt er weer zo’n dode aan,
met flinke pas.

Thuis van het dodencarnaval
zie je de spiegel in de hal,
je schrik is groot:
die man daar in het spiegelglas,
met die bekende regenjas,
was die niet dood?

Порою в уличной толпе
знакомый встретится тебе
иль давний друг.
Но, поприветствовав его,
что умер он уже давно
ты вспомнишь вдруг.

Сначала ходишь удивлён,
уверен ты, что умер он,
тот господин.
Лишь наваждение пройдёт,
посмотришь, там опять идёт
такой один.

От карнавала мертвецов –
домой, но в зеркале лицо
тебя страшит,
в зеркальном отраженьи тот
знакомый человек в пальто
он мёртв иль жив?